Sizi paraşütle atlamaya davet ediyoruz!

10 yıldır paraşütle atlama yapmaktayım, 1.000'den fazla öğrenciye eğitim verdim ve dünyanın dört bir yanında uçtum karlı Alaskalı zirvelerden Avustralya'nın altın sahil hatlarına kadar...

Hatta yarışmalara katıldım ve dört paraşütle atlama rekorunu kırdım. Ancak insanlar bana "Paraşütle atlama nasıl hissettiriyor?" diye sorduğunda, hala zor cevaplamak. Bu yüzden bugün, en iyi şekilde anlatmaya çalışacağım.

Aslında paraşütle atlama nasıl hissettirir?

İnsanların beklenti içinde oldukları heyecan veya korku sadece değil. Garip şekilde, paraşütle atlama huzurlu olabilir. Uçağı terk ettikten hemen sonra, saf adrenalin rüzgar estirme, kalp atışları hızlanma, zihin geniş açık. Ancak şemsiye açıldığında, bir şey değişir. Suda ilerlersiniz.

Yüksekten yere bakarsınız ve birçok arkadaşım, cennetin kapısında durmak gibi olduğunu söyler. O sessizlik sadece siz, gökyüzü ve geniş, geniş dünya beklenmeyen bir iç huzur getirir. Bu kaos veya bağırma hakkında değil netlik ve özgürlük hakkında.

Bazı insanlar bunu kova listelerinden çıkarmak için bir kere atlar. Benim gibi diğerleri ise aşık olur ve asla durmak istemez. Bu duyguyu kıtalar boyunca kovaladım, öğretmek için eğitim aldım ve hatta kanat giyerek uçuyuş yapmaya ve alçak irtifada atlamalara getirdim. Nasıl yanaşırsanız yanaşın, uçaktan atlamak ruhunuzda kalıcı bir iz bırakır.

Paraşütle atlama sadece bir spor değil hayata bakış biçimidir

Avustralya'daki Büyük Set Resifi üzerinden atladım, Brezilya'ın İsa Heykeli'nin üstünde uçtum ve hatta Fransa'daki Eyfel Kulesi'nin üzerinden süzüldüm. Her atlayış, dünyayı görmek için yeni bir yol sunar kelimenin tam anlamıyla.

10.000 feet yükseklikten, aşağıdaki her şey minicik görünür, problemleriniz de öyle. Afrika'da zürafalar üzerinde uçarken veya Pasifik'in safir gibi sularını aşağıda sonsuzca uzandığını gördüğünüzde, e-postalar veya takvimler arasında ezilmek zordur.

Bu sadece bir spor değil. Korkuyu yenmek, tamamıyla yaşamak ve kendinize güvenmekle ilgilidir. Benim için, hayalinizi gerçeğe dönüştürmekle de ilgili olmuştur.

On yıl, 1.785 kere atlayış ve saymaya devam

Havada 10 yıl ve 5 yıl eğitimden sonra, her şeyi gördüm. İnsanlar sık sık şu soruları sorar:

Korkutucu değil mi?

Pek değil. Sadece 200 mil hızla uçakdan atlamak.

Eğlenceli mi?

Kesinlikle. Birçoklarımızın havada devasa "çiçek"ler oluşturduğu formasyonların parçası oldum. Gökyüzünde dans ediyoruz—kelimenin tam anlamıyla.

Tehlikeli mi?

Aslında, istatistiksel olarak, araç kullanmaktan daha güvenlidir.

Yine de, her atladığımda, neden başladığımı hatırlarım. Kuşları izlerdim ve uçmanın nasıl bir his olduğunu merak ederdim. İnsanlar "Bu imkansız. İnsanlar uçamaz." derdi. Ama yanılıyorlardı.

Bizim uçabileceğimizi kanıtladım.

Annemin kaskımdaki el yazısı

Hâlâ annemin Amerika'yı ziyaret ettiği günü hatırlıyorum. Ona kanat kıyafetimi, atlama ve rekor videolarımı göstermeye çok heyecanlıydım. Gururlu ve heyecanlı olacağını düşünmüştüm. Ve öyleydi ama gözlerindeki korkuyu da görebiliyordum. Gülümselerken bile sessizce endişelendikleri gibi ebeveynlerin endişeli olduğunu görebiliyordum.

Yeni paraşütle atlama kaskıma bir şeyler yazmasını istedim. "Yüksek Uç" veya "Çin'in Gururu" gibi epik bir şeyler yazacağını düşündüm. Ama sadece üç basit kelime yazdı: "Sağ Salim Dön."

O benimle kaldı. Kıyafetimi giyerken her zaman onun dikkatli el yazısını düşünürüm, her dokunuş dolu dolu sessiz sevgiyle. Bana, gökyüzünü ararken bile sevgi ve aile bağlarımızda köklü kalmamız gerektiğini hatırlatıyor.

Günbatımı, sessizlik, huzur

İnsanlar bana ilk atlayışım hakkında sık sık sorar. Açıkçası, en çok hatırladığım şey düşüş değil manzara.

Güneş ufuk çizgisinin altına doğru batıyordu, her şey turuncuya ve altına boyanmıştı. Hileler veya numaralar hakkında düşünmüyordum sadece oradaydım, süzülüyordum, anı içime çekiyordum. Ve inerken, pizza ve kanatlar uçuş alanında beni bekliyordu, ışıklar yanıyor, arkadaşlarımız yıldızların altında gülerek punk müzik dinliyordu.

Hayatımın en mutlu, en huzurlu günlerinden biriydi.